பூ மலரும் தருணம். எஸ். நஸீறுதீன்.

'இப்படியாகவே போயிற்று,
எங்கள் காலம்.'
இதைச் சொல்லிவிட்டுக்
களைப்பாய் எழுந்தார் கதைசொல்லி.

இறந்ததையும்
வருவதையும் புனைவதே
பிழைப்பாய்க் கொண்டோர்
இந்தக்
கசகரணம் கெட்டவர்கள்.

த(ன்)னைத் தொலைத்து
அதுவாகிக், கரைதலைக்
காணவிடாக் கரும்புள்ளிகள், -இந்தக்
கருத்துக் கந்தசாமிகள்.

அடுத்தவர் உணர்வையும்
ஓய்ந்த பொழுதுகளையும்
உண்டு செமிப்போர்.

உனக்குப் பட்டது
உன்னோடு ஒருபோதும்,
நான், நீயாக முடியா.

பட்டறியின்
படுதல், சுய இழப்பின்றி வேறில்ல.
இன்பம்,மட்டுமல்ல,
அழுகையையும் தான்.

எதையுமே, நினைவில் இருத்தி யாரும் இங்கு, கொள்ளவில்லை-நீ,
அடிக்கிற மாதிரி, அடி!- நான்
அழுவுற மாதிரி,,,,-இது
நடிப்பல்ல, வாழ்வு.

வாழ்தல், குழந்தை போல
வேஷம் தரியா.- எந்தக்
குழந்தையும், வாயால் சிரித்து
கண்டவர் யாருமில்லை.

களிப்புக் குழந்தைக்கு
கற்றலே தலைச் சுமை.
வாழ்தலுக்குக் கற்றல்,
விளக்கொளியில்
சூரியன் பார்த்தல் போல.
ஒளி இருந்தாலும்
இல்லாதுபோயினும்
தரிசனைக்கு
தலையின்றிய
அவரவர், மனம் வேண்டும்.
புத்தியால்,
பரவசப் பாக்கியமில்லை.

புத்தர்,
தமிழரல்ல:-,ஏன்
சிங்களமுமல்ல.- அவர்
ஒருகுழந்தை.

அனைத்தும் அறிந்தபின்,
பற்றுகள் அறுத்து - மீளப்
பிறந்த பிள்ளை.

அனைத்து மானிடரின்
அகல் விளக்கு.
பொதுச் சொத்தைக்
களங்கம் பண்ணாதீர்.
குழந்தை நடக்கிறது,,,,
முன்னிற்கும் கோலை-உன்
எழுதுகோலை
அப்பால் நகர்த்து.